Katar zakaźny jest chorobą dróg oddechowych. Jak większość chorób cięższy przebieg ma w przypadku gołębi młodych niż dorosłych. Choroba ujawnia się zwłaszcza w stanach osłabienia organizmu. Zarażenie następuje drogą kropelkową, przez wodę pitną, odchody, karmę.

Choroba wywoływana przez bakterie Salmonella. Jest szczególnie niebezpieczna dla młodych osobników, wśród których może przerodzić się w epidemię dziesiątkującą stado. Przebieg choroby u osobników dorosłych jest zwykle powolny i długotrwały, rzadko śmiertelny.

Z początku obserwuje się zwiększoną płochliwość, utratę apetytu, wzmożone pragnienie. Do tych objawów dochodzi (kał wygląda jak długa nitka oblana kałużą) a następnie zaburzenia układu nerwowego – skręcenie szyi (utrudnia albo wręcz uniemożliwia pobieranie pokarmu i wody), paraliż, nieskoordynowane ruchy.

Rozróżnia się trzy odmiany choroby:

• odmiana gardłowa – serowate żółte twory w gardle utrudniają oddychanie, jedzenie i picie;
• odmiana pępkowa – pasożyty dostają się do organizmu z misy lęgowej poprzez niezamknięty pępek pisklą. Pod skórą powstaje wrzód, który po rozcięciu ukazuje serowaty żółty guzek
• odmiana organowa – niezahamowana infekcja w pępku i gardle rozprzestrzenia się na wszystkie narządy organizmu ptaka.

Występują cztery odmiany salmonellozy:

• odmiana jelitowa 
• odmiana stawowa 
• odmiana organowa 
• odmiana nerwowa 

Objawami kokcydiozy są: brak apetytu, apatia, biegunka – na skutek uszkodzenia nabłonka jelita. Biegunka jest rzadka, wodnista, czasami śluzowa. Zniszczenie śluzówki jelita to doskonała droga zakażenia dodatkowymi chorobami – salmonellozą, trichomonadozą itp

Do podstawowych objawów choroby zalicza się światłowstręt, zapalenie spojówek, katar i biegunkę. Powieki gołębi są obrzmiałe, niekiedy sklejone. Ich swędzenie prowadzi do nieustannego drapania – pióra wokół oczu są zmierzwione a skóra na głowie niejednokrotnie pokaleczona